E drobitur nga stresi dhe izolimi shoqëror i pandemisë, duke vajtuar për humbjen tonë universale, unë, si çdokush tjetër, ngadalë po i përshtatesha normales sonë të re. Pastaj erdhi grushtimi i dyfishtë nën brez nga vrasja torturuese e George Floydit në duart e policisë së Minneapolisit, e pasuar nga përgjigjja nxitëse e presidentit Trump kundrejt protestave në gjithë vendin që kërkonin fundin e racizmit sistematik.
Rrjedha e nëndhéshme e depresionit mbi koronavirusin, papritur u zëvendësua nga një shkulm emocionesh që purtekeshin midis hakërrimit, neverisë dhe shpërthimit, shkruan “pressherald.com”.
Pas tre muaj vizitash nëpër ekspozitat online, dëshira ime që të ribashkohesha me artin dhe gjithë prekshmërinë e tij papritur u bë më e fortë. Doja të zhytesha në të. Të reflektoja. Të lidhesha me njerëzinë tonë të thellë në një mënyrë transcendentale që e japin më të mirat shprehje kreative.
“Abby Shahn: Fifty Years” ishte në mendjen time prejse u hap nga mesi i marsit në “Speedwell Projects” të Portlandit, për t’i mbyllur dyert vetëm disa ditë më vonë për shkak të izolimit në shkallë vendi. Shahn ishte vendosur në Maine nga New Yorku në fund të viteve ’60, duke e gjetur veten në Solonin fshataresk dhe duke mbajtur distancë të qëllimshme nga estabilishmenti i artit dhe ndikimi i rrjedhave të sotme artistike. Nga kjo pikë sipërane, Shahn, 80-vjeçe, ka krijuar vepra që zor të futen në një kallëp.
Pikturat e saj janë politike, por, për dallim nga i ati i saj, piktori emërmadh soc-realist Ben Shahn, ato nuk janë krejtësisht të tilla, meqë ajo parapëlqeu ndërdyshjen e abstraktes për protestat/komentet e saj kulturore.
Shpesh duke përdorur titujt si hyrje apo pikë referenciale (“Katrina”, “Dogs of War”), Shahn e sheh artin si regjistrim – si mënyrë, thotë ajo, për të “qenë dëshmitare” e goditjeve të kohës sonë. Koha.net
