John Tregoning – Universitetet duhet të japin merita për grupet e zgjeruara të aftësive që pandemia ka nxitur akademikët të marrin, thotë John Tregoning.
Kur laboratori im u mbyll në Mars 2020, e gjeta veten duke kërkuar në boshllëk, duke menduar për identitetin tim. Nëse nuk do të kisha eksperimente për të bërë, a isha akoma shkencëtar?
Normalisht, detyrat e një kërkuesi shkencor janë mjaft të thjeshta, edhe nëse realizimi i tyre nuk është kurrë i qetë. Ju gjykoheni në dy akse: vëllimi i parave të gatshme dhe cilësia (çfarëdo që të thotë kjo) e letrave të shpërndara. Kështu që ju veproni në përputhje me rrethanat. Ju merrni një grant, bëni kërkimin, shkruani letrën, pastaj shpëlajeni dhe përsëritni.
Lexues, para se të nisësh letrat e tua të zemëruara drejtuar redaktorit, unë e di se ka më shumë në jetën akademike sesa kjo. Kjo është disi pika e këtij artikulli. Pra duro me mua.
Ka kaq shumë detyra jetësore që rrisin dhe formësojnë universitetet tona – administrata, trajtimi i diversitetit, rregullimi i kulturës kërkimore, mësimdhënia, kujdesi baritor, bërja e ndihmës dhe mentorimi. Por shumica e këtyre ndërmarrjeve mund të kalojnë të panjohura.
E njëjta gjë vlen edhe për komunikimin shkencor. Nuk është menjëherë e qartë se çfarë përfitimi në karrierë u ofron atyre që përfshihen. Ju nuk mund ta ktheni një argument të zgjeruar në Twitter në kornizën e përsosmërisë së kërkimit, pavarësisht se sa shumë ndikim mund të ketë pasur. Edhe seriali televiziv i Brian Cox The Planets, me shifrat e tij të shikimit prej 3 milion, nuk është me interes për burokratët (megjithëse profili mediatik i Cox vlerësohet padyshim nga Universiteti i Mançesterit për rritjen e dukshmërisë që sjell).
Megjithatë, në 18 muajt e fundit, ne shkencëtarët e bazuar në laboratorë të gjithë kemi pasur pak më shumë kohë në dorë se zakonisht. Dhe vendosa ta mbush këtë hapësirë duke shkruar një libër shkencor popullor.
Tani mund të mendoni se kjo është një mënyrë e gjatë dhe vetë-kënaqësie për të provuar të merrni një publicitet shtesë për librin, dhe është (INFECTIOUS është në dispozicion nga të gjithë stokët e mirë nga kjo javë). Por ka edhe një pikë më të rëndësishme-vlera që ne si komunitet i japim aktivitetit jashtë ciklit të prodhimit të letrave me grante.
Pandemia ka parë një rritje të madhe të interesit për shkencën, veçanërisht për infeksionin dhe gjithçka që lidhet. Ne gjithashtu kemi parë shumë shkencëtarë të bëhen emra të familjes. Por kjo jo vetëm që nuk ka dhënë ndonjë avantazh të dukshëm në karrierë, por gjithashtu ka shkaktuar disa prej tyre një pikëllim të konsiderueshëm personal. Shumë, për shembull, kanë përjetuar abuzim në internet për të bërë pikat në dukje të pakontestueshme se viruset ekzistojnë dhe mund të shkaktojnë sëmundje dhe se vaksinat antivirale parandalojnë infeksionet.
Ndonjëherë vetë shkencëtarët i janë bashkuar grumbujve; ne kemi parë një ringjallje të thirrjeve shkencore që nuk janë parë pasi Félix d’Hérelle sfidoi Jules Bordet në një duel në 1920 për zbulimin e bakteriofagëve (për të cilat do të dinit nëse do të lexonit librin tim).
Përveç abuzimit në internet, ka kosto të tjera për të marrë pjesë në komunikimin shkencor. Kryesorja është koha. Ndërsa qasja në laboratorë është e kufizuar që nga fillimi i pandemisë, po ashtu ka qasje në sistemet në të cilat shumë prej nesh u mbështetëm për mbështetje, veçanërisht kujdesi për fëmijët. Dhe çdo angazhim kërkon kohë, qoftë ajo duke bërë një intervistë të shpejtë me një gazetar, duke shkruar një artikull në lidhje me një bestseller të shkencës popullore të ardhshme, ose duke argumentuar me trolle online që me sa duket kanë mësuar më shumë në lidhje me viruset në muajin e kaluar sesa ju në 20 vite studimi.
Unë nuk jam i pari dhe nuk do të jem i fundit që do të them se duhet të ketë një sistem njohjeje më të drejtë, më të gjerë që vlerëson akademikët në raund. Dhe me shpresë se në një moment mesazhi do të driblohet. Disa institucione, të tilla si Universiteti i Glasgow dhe Universiteti Utrecht, po udhëheqin rrugën, dhe financuesit si Trusti i Wellcome po përpiqen të trajtojnë kulturën kërkimore të fiksuar pas botimeve, duke krijuar një që është “krijuese, gjithëpërfshirëse dhe e ndershme”. Sidoqoftë, ndryshimi kërkon kohë dhe ka shumë të ngjarë të marrë formën e evolucionit, jo revolucionit.
Në mungesë të një qasjeje tërësore ndaj akademisë, ndoshta është më mirë të mendosh ndryshe për situatën. Kjo është ajo ku koncepti i shtrirjes konstruktive mund të jetë i dobishëm: të përfitojmë sa më shumë nga aktivitetet që bëjmë.
Ka shumë aspekte të komunikimit shkencor, për shembull, që mund të kenë një përfitim indirekt në karrierë. Para së gjithash për mua është që ta bësh atë është argëtuese. Shumë e lehtë të futesh në ciklin e botimit, duke u ndalur shumë gjatë në refuzimet dhe duke u shqetësuar se çdo sukses është vetëm i shkurtër; komunikimi shkencor mund të ndihet si një lehtësim i lehtë nga ai rutine. Dhe të flasësh për audienca më të gjera më bën të ndiej se po i përdor njohuritë që kam në përdorim më të gjerë.
Së dyti, komunikimi angazhon pjesë të ndryshme të trurit nga kërkimet më analitike, duke hapur një prizë krejtësisht të ndryshme për kreativitet. Shpresoj, kjo rrit aftësitë e mia në pjesët e tjera të punës sime. Duke punuar më ngushtë me redaktorët e librave dhe revistave, për shembull, më ka bërë më të sigurt për të pasur biseda të drejtpërdrejta me redaktorët e revistave akademike. Kjo më ka shtyrë të flas drejtpërdrejt me ta, të zbuloj nëse puna që kam bërë është një përshtatje e mirë, në vend që të shkarkoj artikujt verbërisht.
Ndërsa viti i ri akademik fillon dhe ne fillojmë të vendosemi përsëri në ritmet e vjetra të njohura, ndoshta tani është koha për të nxitur një ribalancim të stimujve të karrierës, para se ndjenja e mundësive të reja të zhduket plotësisht. Këto aftësi të reja që shumë prej nesh kanë zhvilluar në mes të punës dhe jetës së pafundme të mashtruar të kërkuar nga pandemia nuk mund të vazhdojnë të mbeten të panjohura. A munden ata?
