Në internet qarkullojnë pafund artikuj ku jepen tituj librash të cilët duhet të lexohen patjetër nga të gjithë. Duke u nisur nga këto artikuj të botuar në “The Indipendent”, “The New York Times”, “Washington Post” e të tjera media prestigjoze, më poshtë e keni një listë me disa tituj, të cilët nuk duhen anashkaluar asnjëherë.
“Princi i Vogël” – Antonie De Saint – Exupery
Nuk ka ndoshta asnjë shprehje më të madhe të çudisë dhe brenga të fëmijërisë sesa “Princi i vogël” nga Antoine de Saint-Exupéry.
Duke u mbështetur në përvojat e autorit si një avion në Afrikë, libri ndjek një princ të ri ndërsa ai viziton planetë gjithnjë e më surrealiste.
“Nga të gjitha librat e shkruar në frëngjisht gjatë shekullit të kaluar, ‘Le Petit Prince’ i Antoine de Saint-Exupery është me siguri më i dashuri në shumicën e gjuhëve”, shkruan kritiku i New Yorker Adam Gopnik.
“Krim dhe ndëshkim” nga Fyodor Dostoyevsky
Pa marrë parasysh filozofinë tuaj personale, do të vijë një kohë kur bota do të drejtohet kundër jush dhe do ju shtyjë të mendoni ç’vlerë ka përpjekja për të përmirësuar veten dhe për të ndihmuar të tjerët.
Novela e Dostojevskit nuk është thjesht një tregim mbërthyes, por është gjithashtu një argument kundër nihilizmit, i cili ishte popullor në mesin e intelektualëve rusë në atë periudhë.
“Krim dhe ndëshkim” është historia e një djaloshi 23-vjeçar të quajtur Rskolinkov, i cili kryen një krim nën nxitjen e sfilitjes, duke vrarë dy gra të vjetra dhe më pas lufton me vuajtjen gjatë kryerjes së aktit.
Dostojevski argumenton se racionalizmi i marrë në ekstrem i injoron lidhjet e fuqishme që lidhin njerëzimin dhe na japin përgjegjësi mbi njëri-tjetrin.
“Ana Karenina” nga Leo Tolstoy
Novelisti amerikan, William Faulkner, gjithashtu edhe revista “Time”, novelën e Tolstoyit e kanë quajtur si “më të mirën” që është shkruar ndonjëherë.
Si treguesi kryesor i një çështjeje të dënuar midis Anna Karenina dhe Count Vronsky shpaloset, Tolstoi shqyrton grindjen e pranishme në pothuajse çdo aspekt të ekzistencës njerëzore, si dashuria, familja, klasa sociale dhe lumturia.
“Ai u largua, duke u përpjekur të mos kërkonte shumë prej saj, sikur të ishte dielli, por e pa atë, si dielli, edhe pa shikuar.”
“Miti i Sizifit” nga Albert Camus
Që të gjithë kemi një arsye për t’u ngritur nga shtrati në mëngjes, dhe ne fillojmë ta vemë në pikëpyetje këtë arsye mbasi hyjmë në botën reale.
Njësoj si tek “I huaji”, autori Albert Camus e sheh se të gjithë njerëzit e gjejnë vetveten në një botë irracionale, duke u përpjekur të gjejnë kuptim për jetët e tyre, në të cilën nuk figuron asnjë. Konica.al
