Disa vjet më parë, u mor një vendim për të “profesionalizuar” korridorin mjaft të çrregullt ku gjendeshin zyrat e dramës së universitetit tim. Një fluks i ligjëruesve në programe të reja kishte nevojë për hapësirë për zyrë.
Kështu që u largua rrjedha e lehtë e studentëve të qeshur – për të mos përmendur debatin e ndezur të herëpashershëm midis kolegëve – në arrati nga një provë në tjetrën. Erdhën një numër i madh sinjalistikash udhëzuese dhe tetë bimë me vazo me shkëlqim, të vendosura në mënyrë të barabartë dhe të lidhura me burime të qëndrueshme të pikave të jetës. Çdo vazo kishte një etiketë që kërkonte me mirësjellje që bimët të mos ujiten, në asnjë rast, (dhe duke siguruar një numër të brendshëm të zgjatjes nëse dëshironi të “miratoni” një).
Për shumë nga fqinjët tanë të afërt, ky rikuperim i hapësirës reflektuese ishte një kthim i mirëpritur në një mjedis akademik tradicional, monastik. Dhe megjithëse, ne natyrshëm preferojmë që departamenti i dramës të jetë në zemër të institucionit, ne jemi zhvendosur me sukses në një zonë më pak të spikatur – dhe kutia ime e postimit përmban më pak ankesa në lidhje me zhurmën.
Bimët, ndërkohë, kanë lulëzuar që kur korridori i tyre u braktis nga stafi dhe studentët marsin e kaluar.
Lajmi i mirëpritur është se qeveria e Mbretërisë së Bashkuar po lejon studentët në kurse praktike dhe krijuese të kthehen nga kjo javë. Kjo përsëri ka përqendruar mendjet tona në marrëdhëniet e stafit të një universiteti dhe studentëve me mjedisin fizik të universitetit të tyre. Dhe në zemër të këtij debati është çështja se për çfarë është tani kampusi.
Dështimi për të përfituar nga mënyra se si disa studentë dhe staf akademik janë adaptuar me sukses në bllokim do të ishte një mundësi e humbur. Për disa në arsimin e lartë, të mësuarit në internet dhe aftësia e përmirësuar dixhitale ofron një vizion utopik të tregjeve të zgjeruara, fleksibilitetit, ekuilibrit më të mirë të jetës në shtëpi, fundin e udhëtimit ditor, mënyra të reja freskuese për të komunikuar dhe prezantuar, demokratizimin e artizanatit dhe aftësitë teknike . Kjo gjë gjithashtu ofron një formë të sigurisë ndaj Covid në një botë ku çrrënjosja totale tani duket e pamundur; disa nga stafi ynë sigurisht janë paksa trembës për kthimin në kampus – veçanërisht pasi vaksina nuk na ka arritur të gjithëve akoma.
Sa për studentët, ka qenë fantastike të shohim tonet me gëzim duke kapur mjetet e prodhimit dhe duke demonstruar se ata nuk kanë gjithmonë nevojë për leje ose një formulë të mësuar për të krijuar artin e tyre. Kemi parë filma të shkurtër, dhe transmetime të drejtpërdrejta të jashtëzakonshme. Platformat e reja janë hapur dhe audienca e re është arritur. Sidoqoftë, kuptimi dërrmues që kemi pasur nga udhëzimet tona të rregullta të grupeve në internet është se asnjë nga këto nuk zbut plotësisht izolimin dhe vetminë e punës në distancë.
Për javët e ardhshme, 200 studentët tanë të dramës dhe instruktorët e tyre do të kenë pjesën më të madhe të kampusit për veten tonë. Si të menaxhojmë entuziazmin dhe ankthin tonë, do t’i ofrojë universitetit shumë të dhëna se si mund të hapet më gjerësisht gjatë muajve të ardhshëm nëse, siç pritet, kufizimet hiqen më tej.
Ne jemi gjithashtu të vetëdijshëm se kemi një mundësi të jemi në pararojë të eksplorimit se si mund të funksionojë kampusi në të ardhmen. Nëse jemi përgjegjës, ne do të rikonfirmojmë modelin e një komuniteti të gjallë, duke ndarë hapësirë si dhe ide, duke shijuar mundësinë për t’u takuar dhe bashkëvepruar në tre dimensione sesa në dy. Dështimi për të kuptuar që kampusi fizik ofron një vend të përkatësisë – një shtëpi nga shtëpia, e cila mund të jetë frymëzuese, si dhe funksionale – do të ishte gjithashtu një heqje e detyrës.
Nga ana ime, unë besoj se drejtimi i kurseve të aktrimit profesional dhe teatrit teknik në një universitet, sesa si një konservator i lirë, u sjell përparësi të mëdha studentëve tanë. Ata janë pjesë e diçkaje shumë më të madhe se vetë ata. Kjo i frymëzon ata të shohin atletë elitë që vrapojnë në mënyrë të pamundur me shpejtësi në pistë ose të dëgjojnë mësuesit e trajnuar që komplotojnë sulmin e tyre të ardhshëm krijues në shkollat e tyre të vendosjes. Kjo është arsyeja pse unë me të vërtetë shpresoj që disiplinat e tjera së shpejti të na bashkohen në kampus.
Por kur shikoj ato bimë të shëndetshme paraprakisht të shëndetshme, të vendosura me përpikmëri në korridorin tonë të humbur, më kujtohen rreziqet e ecjes në gjumë në një botë distopike në të cilën arsimi i lartë i dixhitalizuar përfshin një formë të të mësuarit të konsumatorit, të individualizuar, me fokus në efikasitetin mbi efektivitetin , pajtueshmërinë për kuriozitetin dhe lirinë e zgjedhjes ndaj angazhimit për një projekt të përbashkët. Dhe unë pyes veten nëse rivendosja e madhe mund të jetë më pak në lidhje me mënyrat e shpërndarjes ose ekuilibrin e jetës së punës dhe më shumë në lidhje me rivendosjen e programeve tona në mbështetje të rolit social dhe civil që mund të luajmë.
Në fund të fundit, komuniteti ka të bëjë gjithashtu me ofrimin e burimeve, programeve dhe imagjinatave tona elektoratit më të gjerë lokal të mundshëm, duke besuar dhe duke ndarë kohë dhe histori me ata që, para pandemisë, kurrë nuk menduan se kampusi ishte një vend për ta. Kjo punë mund të jetë ndër gjenerata. Mund të kërkojë ata që kanë humbur rrugën e tyre ose janë detyruar të ndryshojnë drejtim nga pandemia. Sidoqoftë, funksionon, sigurisht që duhet të fuqizojë ata me të cilët punojmë për të krijuar njohuri të reja dhe për të formuar të ardhmen.
Mark Griffin është shefi i dramës në Universitetin e Shën Marisë, Twickenham. Gazeta Liberale
