Universitetet duhet të bëhen partnerë me studentët në vend që t’i trajtojnë ata si marrës pasivë të njohurive tona superiore, thotë Simone Buitendijk

Pyetja: “A kanë të ardhme leksionet?” vazhdon të shfaqet – mbase edhe më shumë në mënyrën aktuale të ofrimit në internet si pasojë e Covid, pasi ligjërimi nuk përthithet mirë i ofruar online dhe meriton një përgjigje të konsideruar.

Leksionet që janë monologë të gjatë nga personi që mban nuk janë të dobishme për (shumicën) e të mësuarit. Nëse duam që studentët të kujtojnë fakte të rëndësishme përtej vlerësimit të tyre dhe të zbatojnë njohuritë në mënyrë efektive pasi të diplomohen, leksionet e gjata thjesht nuk funksionojnë. Nëse duam që studentët të frymëzohen nga një studiues karizmatik, leksioni tradicional mund të jetë i mrekullueshëm dhe i paharrueshëm – por shumica e mësimdhënies sonë nuk synon të jetë thjesht frymëzuese. Provat kundër ligjërimit si një mjet i dobishëm i të mësuarit janë mbizotëruese.

Ndoshta kjo pyetje nuk është e duhura për të bërë, dhe në vend të kësaj duhet të pyesim: “Çfarë po përpiqemi të arrijmë për studentët tanë?” Në Universitetin e Leeds, ne duam që studentët tanë të mësojnë mjaftueshëm për disiplinën e tyre për t’u bërë ekspertë në fushën e tyre, por edhe më e rëndësishmja, ne duam që ata të mësojnë vlerën e punës në grup; të bashkëpunimit në vend të konkurrencës; të gjykimit dhe gabimit dhe të të kuptuarit se bërja e gabimeve është pjesë e inovacionit; të punës me kolegë dhe mësues nga prejardhje të ndryshme kulturore dhe disiplina të ndryshme; dhe të kuptuarit se çfarë i duhet botës. Me fjalë të tjera: ne duam që ata të mësojnë ashtu si do të bëjnë në jetën reale dhe punët e vërteta.

Universitetet duhet të bëhen partnerë me studentët në vend që t’i trajtojnë ata si marrës pasivë të njohurive tona superiore. Të rinjtë po shprehen gjithnjë e më shumë rreth dëshirës për të kontribuar në ndryshimin e botës. Ne mund t’u kërkojmë atyre të na frymëzojnë t’i bëjmë gjërat ndryshe dhe të krijojnë së bashku mësimin e tyre. Ata mund të na befasojnë me njohuritë e tyre. Në një kurrikulë ndërvepruese, prejardhja e ndryshme dhe përvojat e jetuara të studentëve mund të jenë një pasuri. Ata mund të mësojnë nga këndvështrimet e ndryshme të njëri-tjetrit dhe të kuptojnë se si këto janë të nevojshme për të zgjidhur probleme komplekse, të botës reale. Dekolonizimi i kurrikulës do të jetë shumë më efektiv me një nivel të lartë të pjesëmarrjes së studentëve në klasë.

Është e vështirë të shihet se si leksioni “monolog” një orë mund të jetë shtylla kurrizore e këtij lloji të kurrikulës. Fakti i trishtuar është se shumica e njohurive faktike ruhen vetëm për disa ditë pasi një vlerësim të ketë përfunduar me sukses. Ligjërimi ‘mund të jetë në rregull nëse jepet në copa më të vogla, para, gjatë ose pas seancës në klasë. Por për të mësuar me të vërtetë, studentët më pas duhet të aplikojnë dhe të përdorin njohuritë ndërsa punojnë së bashku me njëri-tjetrin dhe pedagogun. Të mësuarit në internet i bën pothuajse të pafund mundësitë e punës interaktive (në grup) dhe mësimdhënies krijuese. Dhe sapo Covid të ketë mbaruar, të qenit së bashku në kampus për aktivitet ballë për ballë mund të bëhet përsëri pa dyshim pjesë e kompletit të mënyrave interaktive të mësimdhënies dhe të të nxënit.

Një element vendimtar i mësimdhënies më interaktive të bërë mirë nuk diskutohet shpesh: është shumë më argëtues. Një leksion një orë (jo lloji i përmendur më lart që është argëtues dhe frymëzues), me diapozitivë të rregulluar në PowerPoint nga viti i kaluar, është përmbushur rrallë: jo për studentët, dhe as për pedagogun. Puna e ngushtë me studentët, qoftë kjo në një klasë virtuale me cilësi të lartë, dixhitale ose në një reale, mund të jetë një përvojë e dobishme, shumë më “njerëzore” për të dy palët.

Kjo duhet të jetë një nga arsyet më të rëndësishme për të përqafuar konceptin e pedagogjisë interaktive, me në qendër studentin. Kjo është mjaft e qartë që pedagogët, pasi të kenë kapërcyer hezitimin fillestar dhe të mësojnë se si të japin mësim ndryshe, janë shumë më të përmbushur në këto ambiente në klasë. Nuk mund ta provoj (akoma), por do të guxoja të vë bast se nëse mund t’u tregojmë studentëve tanë se të mësuarit mund të jetë i kënaqshëm, ka shumë më tepër gjasa të jenë efektive dhe të lumtur në punët e tyre të ardhshme.

Ndonjëherë mendoj të jap mësim në të njëjtat linja si prindërit, megjithëse, kur studentët na bashkohen në universitet, ata tashmë janë të rritur dhe të pavarur. Por, si prindërit, arsimi ynë universitar duhet të ketë të bëjë me përgatitjen e tyre mirë për jetën. Sa më shumë t’i kuptojmë ata dhe nevojat e tyre dhe sa më të mira të jenë marrëdhëniet tona me ta, aq më shumë ata mund të praktikojnë në mënyrë të sigurt ndërsa janë ende nën kujdesin tonë atë që një ditë do të duhet të zbatojnë në mënyrë të pavarur në jetën reale.

Për të vazhduar krahasimin e prindërve, mbase mund të na ndihmojë gjithashtu që të kthehemi te edukimi ynë. Më kujtohet mjaft mirë që kur isha i ri, leksionet e prindërve ishin rrallë frymëzues, nuk ishin ato që më duheshin vërtet dhe vështirë të  ndryshoja sjelljen time për një kohë të gjatë. Unë dyshoj se shumica prej nesh nuk i ka shijuar veçanërisht ato. Ne mund t’i përdorim ato mësime, si dhe provat kërkimore, për t’u dhënë studentëve tanë përvojën universitare që u nevojitet dhe që e meritojnë.

Simone Buitendijk është zv / kancelare e Universitetit të Leeds. ©Gazeta Liberale