Aq sa mendoj që, po të kishte një pyetje se prej ç’ lënde është i përbërë Zija Çela, përgjigjja do te qe: “Prej letërsie.”

Edhe elementet reale të jetës tënde duket sikur i janë dorëzuar konvertimit të plotë. Ndaj, edhe pse njerëzor, ka diçka krejt të pakapshme tek ti… Është ajo, aureola.

PERGJIGJE: Nuk mundem, sado me drojë ndaj lexuesit, nuk mundem pa i thënë dy fjalë, Mirela.

Çfarë poezie më ke blatuar!… Këtu nuk ka as strofa me rima, as vargje të lira, por ka frymë arti. Ka liri excelente në marredhenien letrare mes brezash. Poezi, poezi e mendjes së hapur, e zemres së emancipuar dhe e kërkimeve të ndergjegjshme krijuese.

E kur vjen? Po rihyjmë në kohën pandemike të mutacioneve, në stinën kur dita ngjan shpesh si natë, vetë nata behet e gjatë, andaj të vjen të thuash: Kush gjen letersinë, ndoshta zëvendëson farmacinë.

Të deshiroj mbarësi, mbarësi e krijimtari, e dashtuna Poete. Si zakonisht, patjetër të perqafoj për sot e për neser. Por kësaj here edhe me një urim. Uroj që njerezit e Letrave, tëmthi i të cilëve vlon nga acidet përvëluese, si gjatë ditës me dritë, ashtu dhe gjatë ëndrrave në gjumë, të urrehen më pak dhe të duhen më shumë. Motive egoiste janë ato që bëhen shkak për të jetuar me dreqin në bark.

Sa për atë që më blaton, atë “krejt të pakapshmen”… Oh, sa mirë, sa mirë që nuk e ke çuar deri në fund! Sepse i plotë ky kuptim ndoshta vetëm mund të jetohet, i formuluar teorikisht nuk gjendet askund.

Tashti vjen “aureola”, të cilën, ta dish, e bëj zap menjëherë. Aureolë nuk ka, nuk ka aureolë, për vdekatarët ka vetëm sublimim njerëzor.