Shqipëria është krijuar në fund të qershorit nga drita e xixëllonjave
kur dalin si fenerë të imtë magjikë dhe i mbulojnë male e fusha,
sa bëhet gati të ulet në fron perëndesha florë në mbrëmjen hyjnore
e ta shpërndajë erën e mirë të trëndafilave e të luleve alba,
të cilat ia bëjnë me dije erebit se nuk mund të ketë vend në këtë të vërtetë,
sepse këtu vazhdimisht çelësin do ta ketë në dorë vetëm aurora.

Shqipëria është krijuar nga ëndrra më e mirë e rrufetarit, mu pranë detit,
duke e lënë aty shqiponjën e bardhë të bëjë roje
në shtëpinë e gurtë të Kadmit e të Harmonisë, që u caktuan të jenë të Parët Mitikë
e që shpikën lule e shpërndanë shkronja për librin e parë nga Sharri nga Tomorri  nga Bjeshkët e Nemuna.

Shqipëria ka dalë prej zërit yllësor të orfeut
dhe është bërë këngë e lumit malor,
fluturim i amshueshëm i pëllumbit të bardhë,
valle e zanave me lisat e gjatë e me korin e trumcakëve,
të cilën përballë persefonës e ka lozur osman takja.
Në këtë vend vazhdimisht bredh i biri i afërditës
e pastaj e shpërndan nëpër botë  kuptimin e dheut që është sinonim i emrit të tij.
Prandaj djemve kësulëbardhë kah bredhin përfund degës së parë të trungut të gjuhëve
u shkëlqejnë si dielli flokët e praruar e u kumbojnë fjalët.
Nga sytë e tyre reflektohet magjia e liqeneve të Lurës,
ndërsa këngën e kanë vazhdim të këngës së linit.

Kjo është Shqipëria ime!

Shqipëria është një trëndafilnajë e vendosur mbi shkrepa
ku banojnë shpresat më të bukura,
ku nga rrënjët e rrapeve mijëvjeçare
burojnë ujëra të argjendtë
e ku dëgjohet edhe sot tregimi i gurrës së Dodonës.

Shqipëria është orakulli ku vashat e kanë zbuluar fronin e birit të diellit,
ajo është bari i mirë që sot shëron plagët e rënda
të hapura nga Era e Kuqe;
është muri kundër furtunës polare me arushën e tërbuar.

Shqipëria herë është bletë në lulet parajsore
herë është pikturë e adem kastratit
pastaj del si një varg rruazash të bëra prej mija kokrrash xhevahiri
Shqipëria është djega ime.