Në mbrëmjen e 9 nëntorit 1989, Brian Hanrahan i BBC-së qëndroi në mes të skenave të gëzimit duke dëshmuar një moment historik, rënien e Murit të Berlinit.
Atmosfera ishte elektrike. Rreth tij, berlinezët u përqafuan, qanin dhe festonin në një gjendje gati mosbesimi se barriera, e cila kishte ndarë qytetin e tyre për gati tre dekada, po shembet.
Duke qëndruar në Mur, ndërsa njerëzit shkatërruan pjesë të tij me çekiç dhe daltë, ai kapi ndjenjën e euforisë kur një komb i ndarë u ribashkua.
Vetë Muri i Berlinit ishte ndërtuar në të njëjtën mënyrë siç u rrëzua, me shpejtësi dhe pa paralajmërim.
Ai u ngrit pothuajse brenda natës nga Republika Demokratike Gjermane (Gjermania Lindore) më 13 gusht 1961. Në atë kohë, sovjetikët pretenduan se ishte për të ndaluar spiunët perëndimorë që vinin në Lindje, por ishte kryesisht për të parandaluar eksodin e shtetasve gjermano-lindorë, të cilët emigronin në Gjermaninë Perëndimore në kërkim të mundësive më të mira.
Fillimisht një gardh me tela me gjemba, ai u zëvendësua shpejt nga një mur i lartë betoni i patrulluar nga roje të armatosura. Berlinezët lindorë u paralajmëruan se ata që përpiqeshin të arratiseshin në perëndim të qytetit do të shiheshin si disidentë dhe do të pushkatoheshin.
Për 28 vjet, Muri qëndroi si një barrierë fizike dhe ideologjike, duke ndarë jo vetëm familjen dhe miqtë, por një vend të tërë. Perëndimi i Berlinit lulëzoi ekonomikisht, i nxitur nga investimet nga SHBA dhe Evropa Perëndimore, ndërsa lindja e qytetit luftoi, e rrënuar nga mungesat dhe e monitoruar në mënyrë represive nga policia sekrete, Stasi. Muri u bë një simbol i fuqishëm i Luftës së Ftohtë, një manifestim fizik i ndarjes midis Lindjes Komuniste dhe Perëndimit Kapitalist.
Por nga fundi i viteve 1980, i gjithë blloku lindor ishte nën presion. Bashkimi Sovjetik ishte zhytur në një luftë të vështirë në Afganistan dhe përballej me probleme akute ekonomike dhe mungesa të mëdha ushqimore.
Përballë kësaj, Mikhail Gorbachev, lideri sovjetik që mori pushtetin në 1985, kishte nisur tashmë një sërë reformash politike, glasnost (hapje) dhe perestrojkë (ristrukturim), por ngjarjet po dilnin jashtë kontrollit të tij.
Grevat në kantieret polake kishin ndezur demonstrata masive në Hungari dhe thirrje nga Estonia, Letonia dhe Lituania, në atë kohë pjesë e Bashkimit Sovjetik, për pavarësinë e tyre. Gjermania Lindore ishte ende fort nën kontrollin e Partisë Socialiste të Unitetit, por vrulli po rritej dhe deri më 4 nëntor 1989, gjysmë milioni qytetarë ishin mbledhur në sheshin publik të Berlinit Lindor, Alexanderplatz, duke bërë thirrje për ndryshim.
Pesë ditë më vonë, Republika Demokratike Gjermane, duke u përballur me presionin në rritje të publikut nga populli i saj, u zbut. Ata menduan se mund të qetësonin protestat duke liruar kontrollet kufitare, duke e bërë më të lehtë udhëtimin për Berlinezët Lindorë, pa e hapur plotësisht kufirin.
Një zëdhënës i qeverisë së Gjermanisë Lindore, Günter Schabowski, mbajti një konferencë shtypi të organizuar me ngut për të njoftuar ndryshimet. Por në një moment që do të ndryshonte rrjedhën e historisë, ai deklaroi gabimisht se gjermano-lindorët do të lejoheshin të kalonin kufirin lirisht, me efekt menjëherë.
Njoftimi habiti gazetarët në konferencën për shtyp, të cilët e përshëndetën fillimisht me mosbesim e më pas me ngazëllim. Lajmi u përhap me zjarr dhe brenda disa orësh, mijëra gjermano-lindorë filluan të dynden drejt postblloqeve përgjatë murit.
Ata u takuan nga roje kufitare të hutuar, duke luftuar për të kuptuar se cilat ishin udhëzimet e tyre në lidhje me këtë politikë të re. Rreth orës 22:45, të tronditur nga numri i madh i njerëzve që mbërrinin dhe pa ndonjë urdhër të qartë, rojet kufitare më në fund hapën portat dhe gjermano-lindorët të gëzuar u vërshuan në Berlinin Perëndimor.
Albanianpost.com
