Steven Mintz, Universiteti i Texas-it | Zhvendosja e shpejtë e të mësuarit në distancë ka demonstruar se nuk është më e mjaftueshme për akademikët që të vendosin përparësi në kërkimin dhe botimin shkencor mbi përgjegjësitë e tyre mësimore. Studentët e larmishëm të sotëm kanë nevojë për shumë më shumë ndërveprime me profesorët e tyre brenda dhe jashtë klasës. Ata gjithashtu kanë nevojë për reagime më të gjera mbi performancën e tyre akademike.
Nëse institucionet tona të arsimit të lartë synojnë të promovojnë me të vërtetë barazinë dhe të shërbejnë si motorë të lëvizshmërisë sociale – siç pretendojnë të marrin përparësi – atëherë profesorët duhet të mendojnë për veten e tyre në mënyra të reja: si arkitektë mësimdhënës dhe si këshilltarë, jo vetëm për studentët e diplomuar , por edhe për ata që janë duke e ndjekur kursin e tyre.
Fakulteti është në vijat e para të arsimit dhe duhet të kuptojë që përgjegjësitë e tyre shkojnë përtej transmetimit të ekspertizës disiplinore. Ne sigurisht që kemi një detyrë morale dhe profesionale të identifikojmë studentët që po luftojnë dhe të ndërmarrin hapat e duhur për të adresuar nevojat e tyre, por ka shumë më tepër që mund të bëjmë.
Një hap i parë është profesionalizimi i mësimdhënies universitare. Profesorët e universitetit janë të vetmit profesionistë që marrin trajnim pak ose aspak në përgjegjësinë e tyre kryesore të mësimdhënies, ku ndaj të cilëve nuk u kërkohet të plotësojnë kërkesat e arsimimit të vazhdueshëm. Si rezultat, shumica e instruktorëve të kolegjit nuk kanë një kuptim serioz të praktikave efektive të mësimdhënies, menaxhimit të klasës, modelit mësimor ose vlerësimit.
Ne kemi nevojë t’u japim lektorëve qasje më të madhe tek dizajnerët mësimorë, teknologët arsimorë dhe specialistët e vlerësimit, por cilësia e të mësuarit universitar gjithashtu mund të përmirësohet nëse mësuesit arsimohen vetë në shkencat e edukimit. Duke u bazuar në njohuri nga neuroshkenca dhe psikologjia edukative dhe e zhvillimit mund t’i lejojë ata të sjellin praktika të informuara nga kërkimi në mësimdhënien e tyre.
Duke pasur parasysh shumëllojshmërinë e studentëve të sotëm duhet të kuptojmë më mirë sesi mësojnë studentët. Kjo kërkon një kuptim themelor të motivimit të brendshëm dhe të jashtëm, vëmendjes dhe përqendrimit, dhe kujtesës afatshkurtër dhe afatgjatë.
Kjo gjë, gjithashtu kërkon njohje me parimet kryesore të të mësuarit: Se është më mirë të heqësh dorë nga mësimi i koncepteve dhe aftësive kryesore për periudha më të gjata kohore sesa ti përqendrosh ato të gjitha menjëherë; dhe të testojnë studentët shpesh në vend që të administrojnë një numër të vogël të testeve me nivele të larta. Shkencat e edukimit gjithashtu theksojnë rëndësinë e udhëzimeve të skelave – duke renditur me kujdes aktivitetet e të nxënit për të ndërtuar besimin dhe njohuritë e studentëve ndërsa ata zhvillojnë aftësi të reja – dhe të metakogjicionit, duke i mësuar ata se si të monitorojnë dhe të vetë-vlerësojnë konceptet e tyre të veçanta dhe komandën e tyre të aftësive dhe kompetencat thelbësore.
Një hap i dytë kryesor është inkurajimi i lektorëve që të mendojnë për veten e tyre si arkitektë mësues të cilët përcaktojnë objektivat e matshëm të të nxënit; ndërtimi me kujdes i aktiviteteve në klasë për të siguruar që studentët të zotërojnë njohuritë dhe aftësitë thelbësore; dhe të hartojnë vlerësime për të verifikuar që studentët në të vërtetë arrijnë një nivel të përshtatshëm të kompetencës.
Kjo kërkon që universiteti të hartojë aktivitete mësimore për të ndihmuar studentët të arrijnë qëllime specifike të të mësuarit, një metodë e njohur si “design thinking”, dhe për të vlerësuar të mësuarit jo me nota me shkronja që i rendisin studentët, por nga fakti nëse ata kanë zotëruar aftësitë dhe njohuritë thelbësore.
Praktika udhëzuese kërkon teknologji dhe pedagogji të testuara në klasë që i bëjnë kurset më tërheqëse dhe ndërvepruese dhe i sjellin të gjithë studentët, sado të pabarabartë me formimin e tyre arsimor të jenë.
Këto qasje theksojnë të mësuarit aktiv duke përfshirë kërkimin, zgjidhjen e problemeve, luajtjen e roleve, debatin, simulimet dhe analizat e rasteve studimore, të cilat ndihmojnë në edukimin e aftësive të të menduarit të një niveli më të lartë, përfshirë aftësinë për të analizuar, zbatuar dhe sintetizuar njohuritë.
Përveç kësaj, pedagogët e universitetit duhet të vendosin vlerësime dhe të dhëna të shpeshta formuese me nivele të ulëta – mbi angazhimin e studentëve dhe fushat e injorancës ose konfuzionit – për të monitoruar përparimin e studentëve, për të modifikuar udhëzimet e tyre dhe për të ndërhyrë kur është e përshtatshme.
Së treti, universiteti duhet të marrë rolet këshilluese dhe mentoruese shumë më seriozisht. Shumica e universiteteve nuk kanë këshillues, specialistë të aftësisë së kufizuar, profesionistë të shërbimit të karrierës dhe ofrues të tjerë të shërbimeve mbështetëse për të përmbushur të gjitha nevojat e studentëve të tyre. Duke pasur parasysh këtë realitet, profesorët duhet të marrin përsipër që të sigurojnë mentorim për studentët e tyre.
Universiteti, për shembull, duhet t’u ofrojë studentëve dritaret e mundësive për karrierë, t’i ndihmojë ata të vlerësojnë talentet dhe interesat e tyre dhe t’i ndihmojë në hartimin e një rruge realiste përpara në mënyrë akademike dhe profesionale. Po kështu, ata duhet të hartojnë detyra që do të ndihmojnë studentët të fitojnë kompetenca të shekullit 21 të kërkuara nga vendet e sotme të punës, të cilat përfshijnë aftësi të përparuara të komunikimit verbal dhe ndërkulturor, aftësi të menduarit kritik dhe analitik, shkrim dhe lexim të informacionit teknologjik, dhe aftësi drejtuese dhe bashkëpunuese.
Së katërti, dhe në mënyrë të ngjashme, pedagogët duhet të përqafojnë një marrëdhënie të re me studentët. Në vend që të mendojmë për studentët si klientë ose fillestarë, ne duhet t’i mendojmë ata si partnerë dhe prodhues të njohurive.
Ne duhet t’i trajtojmë studentët tanë si bashkë-krijues të njohurive që marrin një rol aktiv në kërkimin shkencor, krijimin e burimeve arsimore dhe përmbajtjes së kurrikulare dhe vetë mësimdhënies. Bashkëpunimi pedagog-student dhe përvojat autentike në praktikën profesionale janë shenjat dalluese të kësaj forme të pedagogjisë pjesëmarrëse. Të gjithë profesorët janë botues të studimeve dhe kanë aftësinë për të integruar udhëzime disiplinore me shkrim në klasat e tyre.
Për këtë qëllim, një numër në rritje i institucioneve kanë krijuar “hapësira prodhuese” ku studentët, me mbështetjen dhe mbikëqyrjen e universitetit, krijojnë projekte të tregtueshme. Ata gjithashtu kanë krijuar përvoja kërkimore universitare, kanë dërguar studentë për të punuar në arkiva dhe kanë vendosur studentë në praktika të mentoruara në muze, organizata të shërbimit të komunitetit dhe korporata fitimprurëse.
Programet e diplomimit inkurajojnë specializimin e ngushtë disiplinor, ndërsa qasja jonë aktuale ndaj pagave dhe njohjes dhe përparimit profesional favorizon një fokus të ngjashëm me lazer në kërkime dhe botime.
Por pandemia na ka paraqitur një mundësi për të ndryshuar thelbësisht kulturën dhe strukturën stimuluese që rrethon mësimdhënien universitare. Ne nuk duhet ta harxhojmë atë. Studentët tanë nuk meritojnë më pak. Gazeta Liberale
