Ndërsa universitetet konsiderojnë se cila do të jetë “normalja e re” për ndërkombëtarizimin, ato gjithashtu duhet të jenë të sinqertë për normalen e vjetër.
Në kohën para Covid 19, strategjitë e ndërkombëtarizimit dështuan. Strategjitë qeveritare në Mbretërinë e Bashkuar, Australi dhe Kanada ishin në zemër të këtij dështimi, duke u mbështetur fort në idenë e përdorimit të studentëve jashtë shtetit si lopë të parave. Kishte pak përmendje ose financim të ndërkombëtarizimit në vend ose studim jashtë vendit. Në vend të kësaj, qeveritë dhe universitetet u përqendruan në markën ndërkombëtare.
Ky proces ishte i suksesshëm dhe kontribuoi të ardhura të konsiderueshme. Ai i lejoi qeverive të zvogëlojnë fondet e drejtpërdrejta ose të zgjerojnë sektorët e tyre pa pasur nevojë të paguajnë për të. Por nuk kishte kuptim që fluksi i studentëve jashtë shtetit duhet të sigurojë ndonjë lloj edukimi ndërkombëtar për studentët vendas.
Ndër destinacionet kryesore për studentët ndërkombëtarë, vetëm SHBA vepruan ndryshe. Ajo nuk i shikonte studentët ndërkombëtarë kryesisht si kuletat në këmbë; madje ndaloi përdorimin e agjentëve të rekrutimit. Përkundrazi, ai ka kërkuar të zgjerojë studimin jashtë vendit – megjithëse, pas sulmeve terroriste të 11 shtatorit në 2001, kjo u pa si një mjet për të ndihmuar sigurinë kombëtare po aq sa të sigurojë mundësi edukimi.
Në vitin 2005, Komisioni i Lincoln u krijua me qëllim dërgimin e një milion studentëve jashtë shtetit, duke thënë se studimi jashtë vendit mund të ndihmojë “të mbrojmë kufijtë tanë dhe të mbrojmë interesin tonë jashtë vendit”. Edhe pse fondet e kërkuara për këtë qëllim të madh nuk u materializuan kurrë, përfitimet më të gjera të studimit jashtë shtetit u njohën qartë nga universitete individuale të SHBA.
Vende të tjera zhvilluan strategji për të siguruar që studentët e tyre në shtëpi do të merrnin një arsim ndërkombëtar. Për shembull, Suedia zhvilloi indikatorët për të matur ndërkombëtarizimin brenda kampeve, ndërsa Malajzia dhe Kina inkurajuan universitetet e huaja të marrin pjesë në sistemet e tyre.
Ndërsa është e vërtetë që disa universitete të Britanisë së Madhe dhe Australiane zhvilluan më shumë plan programe ndërkombëtare, ku rekrutimi i huaj mbeti qëllimi kryesor. Kurset universitare nuk përcaktoheshin nga nevoja kombëtare, por nga lakmia institucionale.
Kjo do të thoshte që shkollat e biznesit u bënë më të mëdha, pasi ato iu përgjigjën kërkesës nga Kina, ndërsa diploma Master në inxhinieri elektronike u përpoq për grupe që përbëheshin vetëm nga studentë indianë.
Kur Mbretëria e Bashkuar kishte kuota për të inkurajuar lëndët STEM, universitetet më pak prestigjioze përdorën studentë nga vende të tjera të Bashkimit Evropian për të mbushur vendet e tyre sepse ata llogariteshin si studentë vendas – duke injoruar nevojat më të gjera akademike, sociale dhe politike të shoqërisë.
Ndërkohë, një sondazh i kryer së fundmi tregoi se prania e kaq shumë studentëve ndërkombëtarë në kampuset e Anglisë nuk e bëri përvojën e studentëve vendas më ndërkombëtarë.
Në normën e re, tregu për studentë ndërkombëtarë duhet të kontrollohet. Konkurrenca e prerë midis universiteteve duhet të dekurajohet duke zhvilluar një sistem kuotash për studentët ndërkombëtarë. Kjo duhet të bazohet në përparësitë kombëtare dhe nevojat lokale.
Për shembull, mund të jetë e dëshirueshme që të ketë një përhapje gjeografike të studentëve ndërkombëtarë ose dëshirë që studentët në lëndë të caktuara të kenë përvojë të drejtpërdrejtë me studentë dhe profesionistë të huaj.
Këto kuota do t’i lejojnë secilës qeveri të diktojë formën e sektorit të arsimit të lartë. Fondet e zhvillimit ndërkombëtar ose grantet qeveritare mund të përdoren për të përmbushur kuotat nga ato vende që ishin përparësi kombëtare. Ato institucione që hyjnë në këtë financim do të ishin të detyruara të përdorin një pjesë të tij për të rritur studimin jashtë vendit.
Mbretëria e Bashkuar tani ka një objektiv për studentë që vijnë nga jashtë për rreth 600,000 deri në vitin 2030 për studime jashtë vendit, përfshirë objektivat për studentët në nivelin profesional dhe shkollat. Mbi të gjitha, nuk janë vetëm të diplomuarit ata që do të duhet të kenë një perspektivë ndërkombëtare në të ardhmen.
Çdo strategji e ndërkombëtarizimit duhet të mësojë gjithashtu nga sistemet e tjera të arsimit të lartë. Për shembull, inkurajimi i qeverisë kineze për partneritete midis universiteteve të veta dhe atyre në SH.B.A. dhe Evropë ka çuar në kolegje dhe programe të përbashkëta brenda Kinës duke u përqendruar në përparësitë e vetë vendit. Një e treta e këtyre programeve mësohen në anglisht nga fakultetet e huaja; dy të tretat e mbetura ndjekin programin kinez. Universitetet perëndimore, nga ana tjetër, mund të drejtojnë diploma të përbashkëta me universitetet kineze, por tensionet gjeopolitike midis SH.B.A. dhe Kinës e kanë bërë deri diku të pamundur.
Gazeta Liberale
