Zemra ime ndaloi kur pashë një letër familjare në këtë shou të ri, thellësisht ndjenjësor, të artistit danezo-vietnamez, Danh Vo.
Ajo qe shkruar më 1861, nga një misionar i burgosur francez në Vietnam. Ai ndodhet në një guvë dhe atij do t’i hiqet koka. Megjithatë, ai dëshiron ta sigurojë atin e tij të dashur në shtëpi se kjo nuk është asgjë: vetëm prerje e një lule më shumë në kopshtin magjepsës të botës.
Letra është kaq e bukur sa është ngushëllim në vetvete. Por ajo që i bie në sy akëcilit vizitor, kur e sheh të kornizuar në mur, është se dorëshkrimi i saj duket kureshtshëm i flashkët dhe bashkëkohor. Ajo, në të vërtetë, është transkriptuar pa asnjë centë nga vetë babai i artistit, një kaligraf vietnamez që bën një punë të rëndomtë në Danimarkë pasi ai nuk mund të lexojë kollaj shkrimin evropian. Phung Vo do të vazhdojë ta kopjojë letrën për aq sa ka fuqi (secili mund ta porosisë atë, dhe tani plot e kanë bërë këtë).
Ka tetë vjet prejse e pashë për herë të fundit një prej kopjeve të tij, kështu që ky motërzim është sa kryevepër, po aq edhe provë e jetës. Vo plaku ende po punon si bukurshkrues.
Kjo empati bujare është veçanti e Danh Vo (që shqiptohet Yon Vo). Ecni në “White Cube” dhe sakaq përqafoheni nga i ngrohti i stufës me dru, një prej shumë sosh që është e lidhur me gypa gjithandej galerisë. Atmosfera është e ëmbël, ndriçimi i lehtë dhe secila dhomë përmban një kapërthurje drush, formash të ndryshme, dhe lulesh të gjalla; sikur të ishin nga i njëjti kopsht magjik.
