Postimi i Marie Lasgush Poradecit – Kur mami mbylli sytë më 3 gusht 1983 në Pogradec, im atë ra në gjunjë para saj, i mbushur me lot, duke i puthur ballin, faqet, buzët, duart, trupin, çdo gjë. Kjo pamje ishte aq e dhimbshme sa e pabesueshme për një njeri si ai që kish jetuar tërë jetën me kokën lart, pa iu përkulur kërkujt, madje as regjimit. Lotët tona bashkoheshin me lotët e tij, dhimbja jonë bashkohej me dhimbjen e tij duke krijuar kështu një lumë dhimbjesh për atë njeri engjëll.
Edhe në këtë ndarje të përkohshme fizike, ai në heshtje apo në mërmëritje të thella shpirtërore, në meditime të gjata, e kishte me vete mamin, fliste, bisedonte e kërkonte e thoshte: “Ishte aq e mirë, nuk ma prishi kurrë!”.
E kështu kaluan katër vjet deri sa i shkoi pranë më 12 nëntor 1987 për të mos u ndarë më kurrë.
Eh ç’dhimbje ndjen poeti sonte,
Kur vetë liqeri hesht dhe s’fle,
Kur vdekja nëmur përvëlonte
Vështrimin e shpirtit që s’u zbeh.
Eh ç’dridhje lotësh mbi qerpikë,
Kullojnë e bien si t’ish vesë,
Ku erë e gjolit fryn e s’ik
Si shpirt i nxirë e i pashpresë.
Sa kohë poeti liqerin thithi,
Si gji mëme në foshnjëri,
Në shpirtin e tij llauz-trazuar
Vdekja e gruas i dha pleqëri.
Dhe qau, qau dënesë-vrarë,
Me lot të shuar vetmi-flakur,
Po ja tek këmbët e tij zvarrë-zvarrë
Pëshpëritja e valës plakë ka ardhur.
Poeti hedh mbi të vështrimin,
Dhe dorën zgjat ta prekë atë,
Dy vajzat vijnë dhe mallëngjimin
Në shpirt ja sjellin ai s’bën zë.
Dhe ja kështu mes dehje yjesh.
Mes erërash netësh dhimbjesh rri,
Mes puthjesh bijash, humbur dhimbjesh
Poeti gërryen shpirtin e tij.
Rinush Idrizi
