Seán Williams – Në mars 1872, Friedrich Nietzsche foli kundër leksionit. Studentët janë të lidhur me universitetin përmes veshit, tha ai. Megjithëse ai bëri shaka se ata në të vërtetë nuk mund të dëgjonin. Arsimi i lartë përbëhej atëherë, siç bën tani, kryesisht leksione dhe disa seminare. Dhe në shikim të parë, dyshimet e Niçe për metodën tonë kryesore didaktike pasqyrojnë ato të shprehura në Times Higher Education javën e fundit.
Leksioni është ai që gjermanishtja bashkëkohore do ta quante “frontale”, me një pedagog në këmbë dhe duke folur në pjesën e përparme të dhomës – dhe kështu studentët ulen pasivisht në vendet e tyre. Nga pasoja, leksioni është joefikas dhe nuk ofron një lidhje kuptimplotë. Niçe e konsideroi momentin kur një auditor shkruan diçka si pikë kur ata janë bashkangjitur në universitet – nga një kordon kërthizor. Në pjesën e saj javën e kaluar, Simone Buitendijk përshkroi gjithashtu të mësuarit dhe mësimdhënien në lidhje me metaforat prindërore. Të ligjërosh do të thotë të qortosh ose të japësh këshilla të padëshiruara, ose të paktën është një ndërveprim pa frymëzim.
Por ky kuptim i ligjëratës është zvogëlues, sado i fuqishëm retorikisht. Në antikitet, si në periudhën moderne, leksionet ishin spontane, ose dukej se ishin të tilla. (Pedagogu, si aktori, nganjëherë memorizon skenare dhe i bën ato të duken si kthesa natyrore të mendimit.) Leksioni është performancë, luan me ndikimet dhe tregon mishërimin e njohurive – si dhe transferimin e informacionit ose frymëzimin.
Unë jo vetëm që mbaj mend ekscentricitetet e pedagogëve të caktuar që kisha si universitarë; anekdotat ishin arsyeja që unë u ngrita nga shtrati për në orën 9 të mëngjesit, dhe idetë dhe faktet më mbërthenin tek ata. Diskutimi i dialektologjisë gjermane jashtë vendit do të shoqërohet përgjithmonë me modën Belle Époque të një pedagogu dhe një parfum të caktuar që nuk e kam ndier kurrë askund tjetër. Leksioni mund të mos jetë saktësisht një bisedë, por gjithsesi është i vetëdijshëm për audiencën e tij. Dhe sigurisht që është sa personale aq edhe profesionale.
Kërkimet në studimet gjermane janë të rëndësishme për debatet e sotme. Ajo ka treguar se si leksionet në periudhat e mëparshme kontribuuan në suksesin e universitetit në kohën e tranzicionit. Kolegu im Sean Franzel ka argumentuar gjerësisht në librin e tij të shkëlqyeshëm Lidhur nga Veshi se Romantikët gjermanë e konceptuan leksionin si një formë dialogu midis një epoke të re multimediale dhe në kundërshtim me skolastikën e vjetër.
Është gjithashtu rasti që universitetet gjermane, të cilat kishin qenë mjaft provinciale, u ngritën në dukje drejt fundit të shekullit të 18-të. Zhvendosja institucionale nuk ishte aq shumë falë atyre si Kanti, i cili ligjëronte për më shumë se 20 orë në javë, por më shumë për shkak të rritjes së profesorëve të jashtëzakonshëm që jetonin nga tarifat e tyre të leksionit.
Shpesh autorë ose mendimtarë me një reputacion të dukshëm në sferën publike, këta burra (dhe ata ishin burra) ishin të mirë për numrin e studentëve, duke tërhequr turma të mëdha që paguanin për orë. Disa nga këta lektorë vazhduan të marrin karrige të rregullta pedagogjike, të tilla si në universitetin e sapoformuar të Berlinit në 1810.
Në dhënien e këtyre shembujve, unë nuk dua të lëvdoj një mënyrë specifike të leksioneve, ose konsumizmit në arsim për atë çështje. Çështja është që ne nuk mund ta përcaktojmë leksionin në një mënyrë të qëndrueshme – pavarësisht jetëgjatësisë së tij. Forma është përshtatur gjithmonë.
Paradoksi i qëndrimit të Niçes është se ai kundërshtoi leksionet ndërsa ishte në një leksion: duke qëndruar në një fjalor në muzeun e qytetit të Bazelit, si profesor i filologjisë klasike. Leksionet kanë qenë prej kohësh një mundësi për të kritikuar vetë mënyrat në të cilat ne japim njohuri.
Në një program për Radio 3, Mary Beard zgjodhi “Për të dëgjuar leksione” të Plutarkut si një shembull klasik. Zgjodha romantikun tim të preferuar gjerman, Jean Paul Richter. Ai e portretizon profesorin gjerman si një njeri kashte me dorëzim të ngurtë dhe të veshur mirë dhe fletë metalike për qasjen e tij të mprehtë dhe origjinale. Megjithatë, ajo që ndryshon nga kritika e sotme është se ajo e portretizon ligjëratën në mënyrë të ngurtë, në mënyrë që ta shfuqizojë atë.
Një fund i ligjëratave do të ishte tërësisht një humbje intelektuale. Megjithatë, ndërsa universitetet miratojnë strategji të të mësuarit dhe mësimdhënies në të gjithë institucionin, që duken të kaluara nga Covid, mungesa e tyre nga oraret është një mundësi reale.
Ekziston një ndryshim i dytë midis Niçes dhe kritikëve të sotëm të leksioneve. Niçe e pa leksionin si pjesë dhe parcelë të makinerisë utilitare, burokratike. Ai kishte një pikëpamje elitare për arsimin. që për të u pengua nga shoqëria racionaliste. Kolegët aktualë që bëjnë thirrje për një rimendim të leksioneve, ndërkohë argumentojnë se ata janë të papërshtatshëm pikërisht sepse ata nuk i përgatisin studentët sa duhet për punën dhe jetën qytetare. Pajtohem me atë qëllim realist. Sidoqoftë, më duket se studentët kanë më shumë përmbajtje sqaruese në internet dhe më shumë gjetje të hulumtimit në majë të gishtave të tyre, se kurrë më parë.
Pavarësisht dhe ndonjëherë për shkak të mbingarkesës së tillë të informacionit, ekziston një nevojë urgjente për rrëfim, për interpretim dhe për një perspektivë të informuar, domosdoshmërisht personale që është nga ana tjetër e hapur për kritika. Për mendimin tim, duke punuar në shkencat humane, ne mund ta merrnim atë si përkufizimin e gjerë të një leksioni të mirë.
Në një kohë kur gazetaria në internet po kthehet në shkrime në formë të gjatë, do të ishte ironike nëse në universitete do të shkurtonim leksionet tona.
Seán Williams është pedagog i vjetër në historinë kulturore gjermane dhe evropiane në Shkollën e Gjuhëve dhe Kulturave në Universitetin e Sheffield. Gazeta Liberale
