Pat Tissington,Universiteti i Warwick – Deri para pak kohësh, studentët në Mbretërinë e Bashkuar ishin kryesisht të papërfshirë në krijimin e arsimit të tyre. Edhe në ditët e gjysmës së financimit të shkollimit në vitet 1960, studentët pritej të ishin mirënjohës për gjithçka që ligjëruesit e tyre vendosën të jepnin. Më kujtohet, kur isha student në fillim të viteve 1990, se si përpjekja ime për të protestuar në lidhje me karriget e pamjaftueshme në dhomën e leksioneve ra në vesh të shurdhër; ndërsa mua më treguan në mënyrë jozyrtare derën në zyrën e dekanit, ku shprehja e tij: “ju mund të keni të drejtë – por ju do të humbni”.
Shpresoj që ato ditë kenë kaluar prej shumë kohësh, ndërsa bashkë-krijimi tani është kthyer në normalitet. Por ndërsa ka prova thelbësore se sektori i arsimit të lartë në Mbretërinë e Bashkuar është ndoshta më i miri në botë, këto ditë ndihet sikur ka përçarje të rëndësishme sepse asnjë nga palët e interesuara – akademikë, staf profesional, studentë, prindër, punëdhënës, qeveria – në të vërtetë pëlqen mënyrën se si arsimi i lartë është i organizuar në Britaninë e Madhe.
Studentët kanë barrën financiare. Prindërit i shohin fëmijët e tyre të ngarkuar me borxhe. Punëdhënësit flasin për të diplomuarit që nuk janë “të gatshëm për punë”. Qeveritë e njëpasnjëshme e kanë bërë të qartë se nuk u pëlqen mënyra se si ne ndjekim biznesin tonë. Dhe shumë që punojnë në këtë sektor nuk e pëlqejnë mënyrë se si arsimojmë. Problemi është se nuk ka gjithashtu marrëveshje se si duhet të ndryshojë status quo-ja.
Megjithatë, që nga marsi, ne jemi mbyllur nga pandemia. Unë kam parë si dëshmitarë (dhe kam dëgjuar shumë shembuj nga diku tjetër) se si, në procesin e gjetjes së mënyrave përmes sfidave masive, ne kemi krijuar një komunitet të vërtetë. Kam parë se si studentët janë përfshirë gjithnjë e më ngushtë me vendimet se si do të jepen kurset e tyre. Në një farë mënyre kemi siguruar që grupi i vitit të kaluar mund të diplomohet dhe ka punuar tepër ngushtë dhe mahnitshëm për t’u siguruar që marrja e këtij viti do të marrë përvojën më të mirë të universitetit.
Ekziston gjithashtu një ndjenjë e komunitetit brenda sektorit ndërsa ne aktivizojmë rrjetet për të gjetur zgjidhje, duke mësuar nga njëri-tjetri ndërsa bëjmë më të mirën e një mjedisi të vështirë. Nuk ka qenë gjithmonë e lehtë. Në fakt, nuk ka qenë kurrë e lehtë! Si i zhvilloni kurset tërësisht ose pjesërisht në internet kur personeli dhe studentët preferojnë qartë mësimin ballë për ballë? Si dreqin i keni kryer laboratorët e kimisë me distancë dy metra? Si i zhvilloni provimet në internet pa lënë derën hapur për të mashtruar ose disavantazhuar studentët? Dhe a ishte një fiasko rezultati i notave A?
Të qenit i izoluar fizikisht nga kolegët i bëri sfidat e tilla edhe më të vështira për tu trajtuar. Ne kemi punuar nga shtëpia, shpesh në kushte më pak se ideale, duke u përpjekur të vazhdojmë shkollimin në shtëpi dhe ende ndjehemi tepër fajtor për mungesën e kohës dhe energjisë që ishim në gjendje t’i kushtonim asaj. Shumë prej nesh gjetën që punët tona u ndryshuan plotësisht brenda natës – ashtu si edhe orët! Por, përmes gjithë kësaj, lidhjet e zgjeruara praktike midis stafit profesional dhe akademik, dhe midis stafit dhe studentëve, na kanë mbështetur.
Unë gjithashtu kam parë një ndryshim të plotë në ritmin tonë. Gjithmonë kam konstatuar se puna në një universitet ishte të paktën po aq e kërkuar sa çdo punë tjetër që kam pasur, por kam zbuluar gjithashtu se përpjekja për të bërë ndryshime shpesh ndihet sikur kalon nëpër palcë. Por, që nga marsi, një transformim ka ndodhur. Takimet që merrnin një muaj ose më shumë për t’u rregulluar ndodhin tani brenda ditës. Vendimet janë marrë në vend, në vend se të bëjnë raunde të pafund komisionesh. Inovacioni kolosal është afruar dhe përqafuar me ritëm marramendës. Zgjidhjet dhe kompromiset u arritën shpejt, u rishikuan, pastaj ndryshuan aty ku ishte e nevojshme.
Me uljen e krizës së menjëhershme pak dhe përfundimin e përgatitjeve për vitin e ri akademik, ne tani po bëjmë një vlerësim. Dhe tashmë një sfidë e re është mbi ne, me mosmarrëveshjet midis sindikatave dhe menaxhmentit të universitetit në lidhje me kthimin në kampus dhe nëse ndonjë mësimdhënie duhet të jetë ballë për ballë këtij termi. Kjo çështje është bërë më e zymtë vetëm javën e kaluar pasi shpërthimet e Covid-19 në universitetet skoceze kanë dalë në titujt e mediave mes ritmeve të rritjes së shpejtë të infeksioneve në popullatën e përgjithshme – por jam i bindur që përvoja e muajve të fundit do të na ndihmojë të merremi me këtë – dhe cilat do të jenë topat e lakuar të radhës.
Dhe, për një gjë dua të sigurohem, që të marrim me zemër mësimet e gjashtë muajve të fundit dhe të mbajmë komunitetin në rritje. Nëse mund t’i përmbahemi sensit tonë të qëllimit të përbashkët dhe të urgjencës, atëherë ne mund të bëjmë ndryshime të rëndësishme dhe të qëndrueshme në mënyrën se si sektori operon dhe drejtohet vetë që të gjithë palët e interesuara mund ta miratojnë. Gazeta Liberale