Kevin Dougherty, Universiteti i Columbias – Sistemet e arsimit të lartë në botë po formohen nga politikat neoliberale. Ky fakt është i vajtuar nga shumë akademikë, të cilët nuk i pëlqejnë pasojat e rritjes së mbikëqyrjes menaxheriale. Por a është me të vërtetë një gjë e tillë e keqe?
Termi “neoliberalizëm” i referohet futjes së mekanizmave të ngjashëm me tregun në organizatat qeveritare me qëllimin e dukshëm për t’i bërë ato më efikase dhe efektive. Një manifestim shumë i rëndësishëm i kësaj në arsimin e lartë është financimi i bazuar në performancë. Kjo kërkon të nxisë rezultate të veçanta – të tilla si mbajtje në rritje, diplomim, vendosjen në pune ose përpjekje kërkimore dhe cilësi – duke i bërë institucionet të konkurrojnë për të ardhura shtesë.
Shumë vende europiane, Kanadaja, Australia dhe SHBA kanë miratuar programe të financimit të bazuara në performancë. Por, ndërsa këto kanë shkaktuar disa ndryshime të dobishme institucionale, ato gjithashtu kanë pasur një numër pasojash të dëmshme të padëshiruara.
Studimet sugjerojnë që financimi i bazuar në performanca ka çuar në nivele më të larta të produktivitetit të kërkimit në Danimarkë, Hollandë, Norvegji, Zvicër, Mbretërinë e Bashkuar dhe Hong Kong – megjithëse shumë nga studimet nuk përdorin modele kërkimesh që kontrollojnë në mënyrë adekuate për shkaqe të tjera të mundshme të përmirësimit .
Financimi i bazuar në performancë ka nxitur gjithashtu institucionet të vlerësojnë se sa mirë funksionojnë, dhe në këtë mënyrë të përmirësojnë shërbimet e tyre akademike dhe studentore. Ata mund të përfshihen në procese mësimore organizative në të cilat ata hetojnë se cilët studentë janë nënformues dhe cilat procese institucionale po kontribuojnë në atë nënformim.
Për më tepër, shumë institucione ndërmarrin hapa për të përmirësuar mësimdhënien dhe këmbënguljen e studentëve. Këto përfshijnë zhvillimin e programeve të reja akademike, siç janë programet e çertifikatave afatshkurtra; rritja e opsioneve të arsimit në internet; dhe përmirësimin e shërbimeve studentore siç janë këshillimi, tutoriati dhe programimi i orientimit për studentë të rinj.
Ekzistojnë disa prova që nisma të tilla kanë rezultuar në përmirësimin e performancës së studentëve. Disa studime multidisiplinare të kërkimit identifikojnë rritje të numrit të studentëve që fitojnë çertifikata nga kurse afatshkurtra.
Studimet amerikane kanë zbuluar se fondet e bazuara në performancë mund të ngushtojnë gamën e aktiviteteve që institucionet ndjekin duke shpërblyer disa aktivitete më shumë se të tjerët, duke zvogëluar diversitetin e misioneve institucionale. Për më tepër, ka prova që, në Mbretërinë e Bashkuar, fondet e kërkimit të bazuar në performancën kanë bërë që akademikët të bëjnë më pak theks në mësimdhënie dhe të konvergojnë në temat e tyre të kërkimit, duke hedhur ato që mund të rezultojnë më pak të dobishme në sigurimin e fondeve.
Pasoja të tilla të paqëllimshme mund të shmangen. Krijuesit e politikave duhet të mbrojnë qasjen për studentët në disavantazh, për shembull, duke shpërblyer institucione më shumë për regjistrimin dhe diplomimin e studentëve nën përfaqësim. Ata gjithashtu duhet të ndërmarrin hapa për të mbrojtur standardet akademike. Mandatimi i raporteve për ndryshimet në shpërndarjen e klasave dhe kërkesat e gradave mund të jetë një mënyrë për ta bërë këtë.
Së fundmi, ata duhet të mbështesin dhe shpërblejnë proceset e mësimit organizativ dhe reflektimit, në vend që thjesht të imponojnë metrikë të performancës me pak dispozita për krijimin e kapaciteteve institucionale. Kolegjet dhe universitetet me burime të ulëta duhet të pajisen me fonde shtesë për t’i lejuar ata të krijojnë mjete për t’u përgjigjur në mënyrë efektive kërkesave të performancës.
Në këtë mënyrë, politikat neoliberale siç është financimi i bazuar në performanca mund të bëhen një ndikim më pozitiv në arsimin e lartë. Sidoqoftë, duke patur kaq shumë politika, djalli patjetër fhsihet në detaje. Gazeta Liberale
