Nostalgjia për zhurmën e vegut dhe malli për aromën e artizanaleve në shtëpinë e nënës do ta kthenin Hana Zabelin në punë. Ka kohë që ajo ka nisur prodhimin e veshjeve kombëtare, të qilimave e të punëve të tjera. Misioni, më shumë sesa për të fituar për ekzistencë, është mbajtja gjallë e traditës, shkruan sot Koha Ditore.

Gruaja nga Skenderaj bën thirrje që vlerat kombëtare të ruhen me xhelozi. Një porosi e ka edhe për vajzat. Ajo ka mbushur gjashtë dekada jetë dhe ka fituar pavarësinë ekonomike.

Fija e lidhjes së kujtimeve

Hana Zabeli e mban mend veten në moshën 6-vjeçare, kur i ka ndihmuar nënës së vet në punët e vegut.

“Më duket si sot koha kur isha 6-vjeçe, e nëna m’i jepte me i mbushë me fije të holla pambuku atyre që u thoshim kalema”, kujton Zabeli.

Dy prej këtyre kalemave të drunjtë ajo i ka ende dhe i ruan me shumë xhelozi. Kanë vlerë monumentale, si artefakte familjare. Një vizitë te shtëpia e fëmijërisë së saj do ta kthente kahun e jetës për Zabelin.

“Ideja më lindi kur shkova një ditë në shtëpi. Më mungonte ajo aroma që ka qenë më herët, nuk e ndijsha atë kërsimën e vekut që për mua ka qenë ushqim shpirtëror”, thotë Zabeli me mall. Dhe e vazhdon rrëfimin, me një dialog që thotë ta ketë pasur me vëllanë e saj të dytë.

“E pyeta, nëse mundem ta marr vekun e nënës Ajshe. Më tha: po motër, veç nëse e gjejmë diku. U ngrita dhe fillova ta kërkoj. E gjeta në një vend dhe u ula pranë tij e mendova. Thashë aty për aty se do t’ia nisi të punoj”, rrëfen Zabeli.

E krahas mendimit, do të niste punën për kompletimin e vegut shumëpjesësh.

“E pashë që mungonte drugëza, me të cilën bëhet endja e perit. Nuk u ndjeva mirë… Por erdhi vëllai i madh dhe më pa që po e mbledhja vekun. Më tha: a po i mungojka diçka? I thashë po dhe i tregova. Qeshi dhe më tha se e ka ai. U gëzova shumë më pas”, thotë ajo.

E pyetur për të krahasuar kohët, Zabeli ndjen dhimbje për vështirësitë që kanë hasur në të kaluarën nëna e saj dhe gratë e tjera të asaj kohe. Koha.net